Hardloopkronkels

Het is 500 meter lopen naar het bos. Met de stijfheid van de ochtend in mijn benen start ik mijn wekelijkse hardlooprondje. Eerst steek ik rechtdoor een drukke straat over, daarna over een voetpad langs de speeltuintjes om dan rechtsaf een korte laan met hoge eiken in te slaan. Langzaam begint er ritme in mijn passen te komen. Ik moet één keer ademhalen op iedere drie passen om niet te snel te starten.

Met meer vaart dan de bedoeling is, zie ik de bosrand. Mijn benen versnellen automatisch hun pas. Niet doen! Denk ik nog. Maar het heeft geen zin. Het is alsof ze de vrijheid van het bos al kunnen ruiken. Ik steek nog één weg over en verruil het warme asfalt voor een aangenaam bospad. Het ochtendlicht sijpelt door de bomen en verandert een felle zon in een rustig flitsend tafereel van de schaduwen van ontelbare blaadjes. De geur van warme bomen omringt me. Waar mijn benen zich steeds meer inspannen voel ik mijn gedachtes tot rust komen.

Ik loop het bospad uit en sla linksaf een lang zandpad in. De route is bekend. Ik loop het zonder na te denken. De stijfheid in mijn benen begint te verdwijnen en mijn tempo versnelt. Terwijl ik een zonovergoten bosven passeer, valt het me te binnen. Waarom kiezen mensen ervoor om hard te lopen op een lopende band? Waarom betalen mensen om binnen hard te lopen, terwijl buiten ieder fietspad een gratis hardloopbaan is?

Met vijf kilometer achter me begint een gevoel van geluk me vleugels te geven. Het is de runner's high - een natuurlijke drug die zo eenvoudig de kleine pijntjes van het lopen laat verdwijnen. Voor me schiet een klein muisje het pad over. Je hoort ze overal ritselen, maar je ziet ze maar zelden. Deze heeft een eikeltje in zijn bek en is daardoor net te traag om aan mijn blik te ontsnappen.

Je zou denken dat ik altijd buiten hard heb gelopen, maar niets is minder waar. Ik heb  me heel wat jaren uitgeleefd op de rollende band in het fitnesscentrum. Met wat eenvoudige drukken op de knop simuleer je iedere omgeving. Of het nu licht bergafwaarts, steil bergop, of continu variërend, alles is mogelijk. Ik heb op loopbanden gelopen die zich automatisch aan mijn niveau aanpasten, op loopbanden met televisies die een constante stroom van het laatste nieuws tonen en op loopbanden met spellen waarin je beter scoort zodra je harder loopt. Zo lopend in het bos weet ik niet meer wat me daarin trok.

Sommigen kiezen de hardloopband als opwarming voor een rondje krachttraining. Anderen wisselen graag het hardlopen af met kunstmatig roeien, crosstraining of andere soorten bewegingen op apparatuur. Zou een rij aan apparaten misschien motiverend werken om langer te sporten? Niet voor mij, weet ik uit mijn moeizaam vol te houden bezoekjes aan het sportcentrum. Ik ging altijd netjes wekelijks, maar niet van harte.

Van achter me suist een roofvogel over mijn hoofd. Ik heb geen verstand van vogels en geen flauw idee wat voor soort het is, maar indrukwekkend is het zeker. Terwijl de bomen geleidelijk dunner worden, raakt het fietspad meer en meer bedekt met licht-gelig fijn zand. Na nog eens honderd meter maakt de beschutting van het bos plaats voor weidsheid en een vrij uitzicht op de blauwe lucht. Ik word omgeven door wat schaarse bomen in een schijnbaar eindeloze zee van roze. De heide staat prachtig in bloei dit jaar.

Het open terrein komt met een aangenaam briesje. Het biedt precies de verkoeling waar ik naar snak. Met hernieuwde energie realiseer ik me dat de buitenloper is overgeleverd aan de gratie van het weer. In de fitnesszaal is het droog bij regen, is er een verwarming tegen de kou en een airconditioning tegen hitte. De training is altijd optimaal. Buiten hardlopend wordt je nat in de regen, moet je je kleden tegen de kou, moet je vroeg vertrekken bij hitte en zul je een dag over moeten slaan bij gladheid of onweer. Maar ja, hoe vaak wordt je in Nederland nu werkelijk gedwongen om binnen te blijven? Brengt het weer niet juist de nodige variatie in je trainingsschema?

Ik sla de weg terug in met nog twee kilometer te gaan tot aan huis. Mijn benen voelen verzuurd en ik moet moeite doen om het tempo erin te houden, maar ik geniet met volle teugen. Ik kan zonder abonnement in het bos lopen. Er gelden geen openingstijden en de motiverende vergezichten krijg ik er gratis bij. Terwijl ik de grens van bos naar de bewoonde wereld bereik concludeer ik definitief dat ik geen idee heb waarom mensen liever binnen hardlopen dan buiten.

Volgende post: Afgesloten